Numer 112 jest jednolitym numerem alarmowym obowiązującym na terenie całej Unii Europejskiej. Numer 112 służy do powiadamiania w sytuacjach zagrożenia zdrowia, życia lub mienia
Wezwanie pomocy
1. Podaj miejsce zdarzenia
Pierwsze pytanie dyspozytora będzie dotyczyło miejsca zdarzenia: może to być dokładny adres czy kilometr na drodze. Dyspozytor poprosi o jak najbardziej dokładny opis sposobu dojazdu (np. czy jest zamykana brama albo z której strony znajduje się klatka schodowa). To pytanie zawsze jest pierwsze, aby było wiadomo, w które miejsce wysłać pomoc, gdyby doszło do
zerwania połączenia. Pytania mogą wydawać się błahe i niepotrzebne, ale w praktyce są one niezwykle istotne, aby ratownicy mogli jak najszybciej dotrzeć do pacjenta.
2. Powiedz co się dzieje
Jeżeli jest to sytuacja zagrożenia życia, należy natychmiast przekazać dyspozytorowi, że pacjent nie oddycha czy jest nieprzytomny. Jeżeli doszło do zatrzymania krążenia, dyspozytor podpowie, jak sprawdzić parametry życiowe, a następnie, jak udzielić pomocy.
3. Wywiad medyczny
Następna część rozmowy to wywiad dotyczący pacjenta i jego stanu. Zostaniemy poproszeni o podanie jego danych osobowych i przebytych chorób. Oczywiście, przygodne osoby odpowiadają po prostu: „nie wiem”. Dyspozytor zapyta też o wiek chorego, jeśli tego nie wiemy, podajemy przybliżony wiek – wystarczy sama informacja, czy jest to dziecko czy np. osoba starsza. Dyspozytorzy mają przygotowane procedury, wg których zadają pytania o stan i dolegliwości chorego. Już w trakcie rozmowy dyspozytor wprowadza niezbędne dane (m.in. lokalizację) do systemu komputerowego i wysyła karetkę. Powiadamia też inne służby, jeśli jest taka potrzeba. Może w tym czasie kontynuować rozmowę ze zgłaszającym i np. instruować go, jak pomóc poszkodowanemu. Taka rozmowa nie opóźnia przyjazdu ambulansu.
4 Decyzja dyspozytora
Na zakończenie rozmowy dyspozytor zapyta zgłaszającego o jego imię i nazwisko oraz poinformuje o swojej decyzji: czy karetka zostanie wysłana. Jeśli dyspozytor uzna, że nie ma podstaw do dysponowania ambulansu, udzieli niezbędnych wskazówek, gdzie i jak szukać dalszej pomocy.
PAMIĘTAJ!!!
OSTATECZNĄ DECYZJĘ O WYSŁANIU ZESPOŁU ZAWSZE PODEJMUJE DYSPOZYTOR
5. Pozostań z chorym / poszkodowanym
Polskie prawo nakłada na każdego obywatela obowiązek pomocy osobie rannej czy chorej w miejscu publicznym. Nikt z nas nie chciałby przecież być pozostawionym bez pomocy – dlatego, nawet jeśli się spieszymy, pozostańmy z chorym do czasu przyjazdu karetki. Jego stan może się przecież pogorszyć.
NIE DZWOŃ Z PRZEJEŻDŻAJĄCEGO AUTA
Jeżeli, jadąc samochodem, widzisz osobę na chodniku, poboczu czy przystanku, która być może wymaga pomocy, zatrzymaj się! Zawsze trzeba sprawdzić, co się stało. Może się okazać, że wezwanie ambulansu jest niepotrzebne lub też, że szybka pomoc była niezbędna, a myśmy jej nie udzielili.
WEZWANIA Z INNYCH WOJEWÓDZTW (NP. DO KREWNYCH)
To sytuacje bardzo rzadkie, ale od czasu do czasu się zdarzają. Ktoś z naszych krewnych, przebywający na terenie Małopolski, w momencie, gdy my jesteśmy w innej części Polski, nie potrafi sam wezwać pomocy i kontaktuje się z nami. W takiej sytuacji należy zadzwonić numer 112 – dyżurny powinien pomóc nam w połączeniu z właściwą dyspozytornią pogotowia.
Bezpieczeństwo
Najważniejsza zasada udzielania pomocy brzmi „dobry ratujący to żywy i zdrowy ratujący”. Bezpieczeństwo udzielania pomocy jest priorytetem. Warto być zaopatrzonym w środki ochrony indywidualnej takie jak np. rękawiczki czy kamizelka odblaskowa. Warto zwrócić uwagę, iż obecny stan prawny nie wymaga posiadania w prywatnym samochodzie osobowym nawet najprostszej apteczki czy kamizeli odblaskowej!
Oprócz środków ochrony osobistej, przed przystąpieniem do działań należy się rozejrzeć i ocenić potencjalne zagrożenie – rozbite butelki czy pies obok poszkodowanego w parku; uszkodzone latarnie uliczne lub skrzynki energetyczne, wycieki paliwa przy wypadku drogowym; ulatniający się gaz lub tlenek węgla (czad) podczas udzielania pomocy w domu.
Aspekty Prawne
Udzielenie pierwszej pomocy jest obowiązkiem pranym każdego obywatela! Kodeks karny za nieudzielenie pomocy przewiduje karę do 3 lat pozbawienia wolności. Należy pamiętać, że najprostszym elementem udzielenia pomocy jest wezwanie służb ratunkowych na miejsce zdarzenia.
Żadne przepisy nie przewidują kary za źle udzieloną pomoc. Ustawodawca zakłada, że świadek udzielający pomocy udziela jej zawsze w dobrej wierze. Nie należy zatem obawiać się kary za uszkodzone żebra w trakcie resuscytacji czy zastosowanie postępowania sprzed 20-30 lat.
Co więcej, od kilku lat osoba udzielające pomocy, w trakcie jej udzielania, jest chroniona prawnie. W trakcie udzielania pomocy, ratującemu przysługuje ochrona prawna przewidziana dla funkcjonariusza publicznego. Oznacza to mniej więcej tyle, że agresywny świadek atakujący udzielającego pomocy odpowiada tak, jakby zaatakował policjanta.
Comments (3)
Chris Ames
18 wrz 2018I think that at the moment, the world of blogging can seem quite intimidating to those of us who are at the beginning of our journey. Make no mistake, I’ve been blogging for over ten years now, on various platforms, but have only been making an effort to create high quality,
Jared Erickson
18 wrz 2018Yes, Proper execution of corporate social responsibility stands to offer positive global impacts, but also serves as a form of brand-building that has become increasingly popular.
Jason Bradley
18 wrz 2018This is a very well written post, my compliments. If we take for granted the United States’ effect on the global economy, it is easy to use our domestic housing crisis, and the policies created because of it, as a way to measure the adverse effects that accumulating debt has on a large scale.